Performed at the Kapel Oude Klooster (Brecht, Belgium) on August 11th, 2023. Recorded, mixed and mastered by Dirk Serries.
Photography by Martina Verhoeven.
Graphic design by Carlos Santos.
Production by Ernesto Rodrigues.

REVIEWS

My usual questions about the releases of improvised music come up again when I play this new CD by Benedict Taylor (viola) and Dirk Serries (archtop guitar). They recorded their duet on 11 August last year in a chapel in Belgium. Serries get credit for the mixing, and that's the first question:
what's there to be mixed? To what extent does mixing alter the music? Does it still compare with what the audience heard that day? My best guess is that it does. The concert is divided into seven pieces of music, and maybe it covers pretty much the whole concert; the CD lasts almost an hour (perhaps they played multiple sets?). And then, was this a tour or a one-off and if it was from a tour, can we assume this is the best concert, so it got onto a CD? It's not the first time I have addressed such matters, partly because this world of improvisation remains a bit mysterious in that respect, and I wonder why things are as they are. Perhaps it's a spoiler, but I enjoyed the music, but I found the whole hour a bit much (and yes, also something I wrote more than once; I know, one doesn't have to play the entire CD in one session; I always do). What I like about the music is the intimate setting of the sounds. While Taylor and Serries may use superficially chaotic sounds, they keep it small and sparse. Not necessarily quiet; that's something else; they don't play with the notion of silence that much. But most of the time, they keep playing 'small' and 'together'. And odd as it may sound, together doesn't mean there is much of a call and respond thing going on here; each man is an island here, it seems, but together, it creates an exciting myriad of sounds, and it's not always possible to find your way in there. Still, it's nevertheless great as it is. Their approach to the instruments is not very traditional, even when Taylor more than Serries, I think; the latter plays the strings without plucking or bowing, it seems, more stroking and stretching, whereas Taylor bows and plucks away but tries to make it sound less like a violin. And then a forty-five-minute release would have been great; that's the amount of time I can muster to concentrate on this kind of demanding music (at home, that is, as in concert, probably even a lot less). Otherwise, it is one fine work of improvised music. Vital Weekly

Dirk Serries is een Belgische gitarist, Benedict Taylor een Britse altviolist. Beiden met een passie voor avontuurlijke, geïmproviseerde muziek, ook als het om een tamelijk ongewone combinatie van instrumenten gaat zoals hier – altviool en archtop gitaar.
Want beide virtuoze musici zoeken graag de grenzen op, waardoor je als onervaren luisteraar soms de indruk kunt krijgen dat ze maar wat aan het rondkrabbelen zijn. Maar als je beter luistert is niets minder waar, want deze twee luisteren geweldig goed naar elkaar en gaan een muzikaal gesprek aan dat je nog nooit eerder hebt gehoord – intens en overrompelend, waarbij je soms niet kunt horen wie wat speelt.
En op andere momenten wordt er bijna fluisterzacht en voorzichtig aftastend gespeeld, waarbij je als luisteraar bijna ongemerkt letterlijk op het puntje van je stoel gaat zitten, zo spannend wordt het dan. Obsidian is een zeldzaam mooie edelsteen, en deze zevendelige geïmproviseerde compositie laat je een muzikale edelsteen ontdekken die je van alle kanten moet bekijken en beluisteren, en die je heel vaak moet beluisteren voor je alle geheimen van deze edelsteen ontdekt hebt. Moors Magazine

Gisteren merkte ik reeds op dat altviolist Benedict Taylor en gitarist Dirk Serries graag samenspelen. Het zal onder andere te maken hebben met de bijzondere klankcombinatie van deze twee instrumenten, een combinatie die je desondanks niet vaak hoort. Niet in de laatste plaats omdat binnen de vrije improvisatie altviolisten dun gezaaid zijn. Onlangs namen de twee een duoalbum op, ‘Obisidian’, terwijl ze samen ook te horen zijn op ‘Le Sud’, maar dan in combinatie met slagwerker Friso van Wijck. Beide albums verschenen bij Creative Sources, het label van de gebroeders Rodrigues die Serries in toenemende mate weten te vinden, zowel voor albums op hun label als om mee samen te spelen, waarover later meer.
Het is niet de eerste keer dat Taylor en Serries samen een album uitbrengen. In 2019 verscheen reeds ‘Live Offerings 2019’ dat ook hier aan bod kwam. En nu dus dit ‘Obsidian’, met opnames gemaakt tijdens een optreden in de Kapel Oude Klooster in Brecht, qua akoestiek een perfecte locatie voor dit soort optredens. Direct valt op hoe mooi de klanken bij elkaar kleuren, je moet goed luisteren om te horen wie nu precies welk deel van het klankbeeld voor zijn rekening neemt. Regelmatig ingetogen, bijna voorzichtig lanceren de twee hun klanken, plukkend aan de snaren, strijkend, wringend. Maar soms klinkt ook de dynamiek, samen op pad. En mooi dat begin van het tweede deel: Taylor met de strijkstok over de snaren, een hoog en ietwat piepend geluid creërend, terwijl Serries er wat losse noten tussen gooit. En soms, zoals aan het begin van het derde stuk, zit je je al luisterend af te vragen wat ze nu eigenlijk aan het doen zijn, het nadeel van een Cd vergeleken met een concert. Maar bijzonder klinkt het zonder meer. Overigens valt dit deel ook op door de hectiek verderop en het intiemere spel tegen het einde. En terwijl het vierde deel vooral gekenmerkt wordt door hectiek, vallen de delen vijf en zes op door het zoekende, verkennende spel. Opvallend is het redelijk melodische karakter aan het end van het zesde deel, iets wat ook het zevende en laatste deel kenmerkt. Ben Taffijn (Nieuwe Noten)

Aangezien ‘Puncture Cycle’ (NWOJ0018) de nodige positieve reacties uitlokte, wagen altviolist Benedict Taylor en gitarist Dirk Serries zich vijf jaar later aan een vervolg. Vertrouwd geschuifel en gepluk van Dirk Serries en verwante klankverschuivingen van Benedict Taylor.
De flitsende uithalen leiden tot gefragmenteerde ontwrichtingen. Inclusief stilte en minimalistische noten die voor totale ontkoppeling zorgen. “Smells like pure impro”. Opgenomen in de intimiteit van de kapel Oude Klooster in Brecht en uitgebracht als uitvouwbare digipack met natuurfoto’s van Martina Verhoeven.
Live op 30 en 31 maart in de Londense improvisatietempel Hundred Years Gallery. (Jazz'halo)

Muzycy zaczynają, jakby ich spotkanie było tym pierwszym, jakby zwarli spojrzenia całkiem przypadkowo. Drobne zgrzyty na gryfie altówki i subtelnie rozciągane struny gitary dają tylko pozór. Wystarczy kilka chwil, by muzycy złapali wiatr w żagle i pognali w pierwszą bardziej energiczną przebieżkę. Są umiarkowanie głośni, bardzo zapalczywi, pełni werwy i wiary w moc przenoszenia każdej góry, jaką napotkają na swojej drodze. Nie mają litości dla strun, idą łeb w łeb, a ich końskie grzywy wirują na wietrze. Taylor jako pierwszy łapie drobne źdźbła melodii, Serries skupia się na wydumanej agresywności. Po chwili urokliwie szukają ciszy.
Teraz altówka zdaje się mruczeć antycznym językiem praczasów. Gitara cedzi mikro frazy przez zaciśnięte zęby. Ich opowieść nadyma się tym razem westchnieniami violi i połamanymi riffami archtopa. Po niedługiej chwili są już na przednówku ciszy i zaczynają błyskotliwie interferować. Nim ta część ich opowieści umrze, zdążą jeszcze rzucić sobie kilka groźnych spojrzeń.
Pod sztandarami trzeciej improwizacji artyści dzielą każdy włos na czworo. Delikatnie stukają, szemrzą po kątach - altówka chroboce zza grobu, gitara rysuje wielkie pętle nieskończoności. Potrzebują aż czterech minut, by popaść w pierwszy spazm ekspresji. Nawet zaczynają wtedy hałasować – szczypta powykrzywianej melodii Benedicta napotyka na garść strunowych dykteryjek Dirka. Najpierw grają w pchełki, potem ostrzą noże, ale finał tej zabawy to truely acoustic noise!
Bolesny post-barok w części czwartej buduje zarówno Anglik, jak i Belg. Każdy innymi metodami osiąga podobny skutek. Małe melodie kaleczą się tu o ostre przedmioty. Nadymają policzki, hałasują, by po chwili tańczyć wyjątkowo filigranowym krokiem. Na obrzeżach pudła rezonansowego gitary czają się drobinki bluesa, na gryfie altówki mości się czarnobiały kocur. Wydaje się, że improwizacja zginie w ciszy zaniechania, a jednak niesiona temperamentem muzyków skacze do samego nieba.
Piąta historia rodzi się w bólu. Poród jest trudny, zachodzi ryzyka cesarskiego cięcia. Struny jęczą pod naporem łokci, palców i podbródka. Akcja toczy się na silnie zaciągniętym ręcznym, ale jej uroda eksploduje w każdej sekundzie. Wyjątkowo zmysłowy odcinek tej szalonej eskapady wieńczą rezonujące boleści.
Tymczasem artystów odnajdujemy na oślej łączce, w porannych pląsach godowych. Delikatna altówka szuka rytmu, bardziej kanciasta gitara raczej zaczepki. Muzycy wzajemnie się prowokują, szczerzą zęby, dygoczą z emocji. Po chwili jednak uspakajają się i wchodzą w fazę drobnych akcji podawanych naprzemiennie, aż do śmierci danego wątku. W końcu ca… ciszę i umierają.
Ostatni epizod, zatem muzycy czynią wiele, by był tym najpiękniejszym. Preparują w mroku, ledwie dotykają swoich instrumentów. Wzdychają post-barokowo, głaskają szorstkie struny, szepczą złe słowa. Coraz dłuższe pociągnięcia pędzlem, mimowolne skomlenia i równoważniki zadań. Na ostatniej prostej obaj śpiewają melodie post-barokowego zapomnienia. Do następnego razu! (Trybuna Muzyki Spontanicznej)

L'obsidienne est une roche volcanique vitreuse et riche en silice. De couleur grise, vert foncé, rouge ou noire, elle est issue d'une lave acide (type rhyolite). La vitrification en masse est rendue possible par le fort degré de polymérisation de la lave.
Ce n’est pas la première fois que le violiste Benedict Taylor enregistre avec le guitariste Dirk Serries (ici acoustique), mais sans doute leur session la plus convaincante. À force de concerts et après quelques enregistrements, ils ont fini par polir la pierre magique de leur duo en roue libre. Taylor est un fervent des groupes d’improvisation « de chambre » comme le magnifique trio Hunt at The Brook avec le clarinettiste Tom Jackson et le guitariste Daniel Thompson. Ce trio vient d’ailleurs de publier un excellent double CD pour le label de Serries, a new wave of jazz : « hunt at the brook again/ hunt at the brook w. Neil Metcalfe ». Et Creative Sources a un trio de Serries et Taylor avec le percussionniste Friso Van Wijck. Benedict Taylor adore étirer ses notes, les tordre, élargir les intervalles ou les réduire de manière plastique, flirtant avec la microtonalité et striant les sonorités. Son archet fait vibrer l’instrument, osciller les tonalités, gratter les cordes, percuter la caisse etc… C’est par vagues et cascades de notes, pincées sauvages et clusters bruts que Dirk Serries avance, presse le temps, seconde l’altiste, le devançant ou l’entourant de rhizomes d’accords fracturés. L’altiste joue parfois au compte-goutte pour provoquer le guitariste ou fait gonfler la texture, le bois résonnant de la caisse comme si les écoutilles caractéristiques du violon alto avaient une vie propre. Sept improvisations se succèdent, certains gestes hésitant désignent soniquement des recoins de chaque instruments, recherchant des bruits, des chocs, des touchers hagards et des frottements intimes. On explore, introspecte, recherche, frictionne, les sons aléatoires ou prémédités s’échangent, circulent se répondre. Le bruitisme animé, pointilliste - décalé débouche sur de véritables dialogues, des correspondances sonores, des torsions vibratoires, la paume et les doigts pressés sur l’archet ou les cordes, le plectre picotant- picorant. Des mouvements de va et vient des ondulations circulent dans l’air ambiant. Une suite logique sous-jacente se dessine au fil des plages comme si une histoire nous était contée… Un beau moment de poésie musicale. Une communion des esprits. J’aime vraiment beaucoup ce disque. Une pierre noire obsessionnelle. Jean-Michel Van Schouwburg (Orynx)